Η “αλήθεια” της λογοτεχνίας

Ελένη Τομπέα – Η τέχνη που εξυπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του είναι το είδος αυτό που θα έχει πάντα βαθιά θεμέλια σε μια κοινωνία που βλέπει τον εαυτό της να εξελίσσεται. H λογοτεχνία, η τέχνη αυτή του λόγου που άλλοτε χρησιμοποιεί απλές ρεαλιστικές γραμμές και άλλοτε καλλιτεχνικές μυθοπλασίες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας παραμορφωτικός καθρέφτης μονάχα στα πλαίσια του να μεγεθύνει ή να συρρικνώνει τον άνθρωπο και τη ζωή του. Ισχυρά δεμένη με την εκάστοτε εποχή της, ακολουθεί την ιστορία και μαζί με αυτήν, τη θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτήν.

Οι λογοτέχνες, θα έλεγε κανείς ωσάν παρατηρητές της ζωής και της κοινωνίας, είναι το τρίτο “αντικειμενικό” μάτι όχι μιας κλειδαρότρυπας αλλά μιας ανοιχτής και διάπλατης πόρτας στον κόσμο. Και είναι μέσα από αυτήν τη διαδικασία της παρατήρησης απαλλαγμένης προσωρινά από το βίωμα, που φτάνει κανείς κοντά στην επίτευξη μιας σφαιρικής αντίληψης για το τι συμβαίνει εκεί έξω.

Ο άνθρωπος οδηγήθηκε από τη φυσική του ανάγκη να φτάσει και να κατανοήσει την αλήθεια και ίσως, όπως πίστευε ο Νίτσε, οι άνθρωποι των τεχνών να είναι οι μόνοι που κατάφεραν και καταφέρνουν να την αγγίξουν μόνο και μόνο επειδή λειτουργούν αναλυτικά επί της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, απαλλαγμένοι από επιστημονικές μεθόδους.

Δεν είναι τυχαίο πως τα μεγαλύτερα και μακροβιότερα έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας είναι εκείνα που έχουν διαχρονική αξία. Είναι αυτά που εσωκλείουν στα κατά τα άλλα καλλιτεχνικά δοσμένα πλέγματα τους, την απαράλλαχτη φύση του ανθρώπου, πάντα μέσα από τις χρονικές αλλαγές.

socialpolicy.gr