“Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;” ρώτησαν τον κύριο Κ.
“Του φτιάχνω ένα σκίτσο” είπε ο κύριος Κ. “και φρντίζω να του μοιάζει”
“Ποιο; Το σκίτσο;”
“Όχι, ο άνθρωπος”, είπε ο κύριος Κ.
***
Ρώτησε κάποιος τον κύριο Κ. αν υπάρχει Θεός, και ο κύριος Κ. είπε:
“Σου συνιστώ να στοχαστείς αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα σε κάνει να αλλάξεις συμπεριφορά. Αν δεν πρόκειται ν’αλλάξεις, τότε το ερώτημα δεν έχει νόημα. Αν πάλι πρόκειται ν’αλλάξεις, τότε μόνο σε ένα μπορώ να σου φανώ χρήσιμος: να σου πω ότι έχεις ήδη αποφασίσει πως χρειάζεσαι ένα Θεό”.
***
Ο κύριος Κ, σύστησε έναν άνθρωπο σε κάποιον έμπορο:
“Είναι υπεράνω χρημάτων”, του είπε.
Σε δύο εβδομάδες, ο έμπορος έπιασε τον κύριο Κ. και τον ρώτησε:
“Τι εννοούσες όταν έλεγες “υπεράνω χρημάτων”;
Ο κύριος Κ. είπε: “Όταν λέω πως ο άνθρωπος που προσέλαβες είναι υπεράνω χρημάτων, εννοώ πως είναι αδύνατον να τον δωροδοκήσεις”.
“Α”, έκανε λυπημένος ο έμπορος, “Εγώ όμως έχω λόγο να φοβάμαι πως ο άνθρωπος σου είναι ικανός να δωροδοκηθεί ακόμη και από τους εχθρούς μου”.
“Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω”, είπε αδιάφορα ο κύριος Κ.
“Μα πως!”, φώναξε εκνευρισμένος ο έμπορος, “αυτός πηγαίνει πάντα με τα νερά μου, τόσο, που ακόμα και εγώ θα μπορούσα να τον δωροδοκήσω!”
Ο κύριος Κ. χαμογέλασε αυτάρεσκα: “Εγώ όμως δεν θα μπορούσα να τον δωροδοκήσω”, είπε.
***
“Με τι ασχολείσθε;” Ρώτησαν τον κύριο Κ.
Και ο κύριος Κ. απάντησε: “Είμαι πολύ απασχολημένος: προετοιμάζω το επόμενο λάθος μου”.
***
Μόνο ένα πράγμα είπε ο κύριος Κ. για το ύφος:
“Πρέπει να μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποφθεγματικά. Το απόφθεγμα είναι απρόσωπο. Ποια είναι τα καλύτερα παιδιά; Εκείνα που σε κάνουν να ξεχνάς τον πατέρα!”
***
Ο κύριος Κ. δεν γνώριζε επαρκώς τους ανθρώπους και έλεγε:
“Η ανθρωπογνωσία είναι απαραίτητη όταν μπαίνει στη μέση η εκμετάλλευση. Σκέφτομαι θα πει αλλάζω. Όταν σκέφτομαι έναν άνθρωπο, τον άλλαζω, και μου φαίνεται πως δεν είναι έτσι όπως είναι, αλλά ότι ήταν έτσι, όταν έγω πρωτάρχισα να τον σκέφτομαι”.
***
Όταν κρίνει κανείς μόνο από τον εαυτό του, δεν μπορεί να πιστέψει πως πέφτει σε σφάλματα που δεν τον αφήνουν να πάει μπροστά. Γι’αυτό πρέπει κανείς να σκέφτεται εκείνους που θα συνεχίσουν το έργο του. Μόνο έτσι αποφεύγει τα αδιέξοδα.
***
Ο κύριος Κ. πήγε σε μια συγκέντρωση και εκεί διηγήθηκε την εξής ιστορία:
“Στη μεγαλούπολη Χ. υπάρχει μια λέσχη που λέγεται “Χμ, Χμ”. Εκεί, σύμφωνα με το έθιμο, παρατίθεται ένα μεγαλοπρεπές γεύμα μια φορά το χρόνο, και μετά το γεύμα όλοι πρέπει να πουν μερικές φορές “χμ, χμ”. Τα μέλη της λέσχης είναι άνθρωποι που δεν αντέχουν να σωπαίνουν και να κρύβουν τη γνώμη τους, αλλά και πάλι βλέπουν ότι τα λεγόμενα τους συχνά παρεξηγούνται. Απ’ότι ακούω όμως”, είπε ο κύριος Κ. κουνώντας το κεφάλι, “ακόμη κι αυτό το “χμ, χμ” έχει παρεξηγηθεί από μερικούς που υποστηρίζουν ότι δεν σημαίνει τίποτα”.
***
Ο κύριος Κ. περίμενε κάτι, πρώτα μια μέρα, έπειτα μια βδομάδα, έπειτα ένα μήνα. Στο τέλος είπε:
“Καλά περίμενα έναν ολόκληρο μήνα. Όμως αυτή τη μέρα κι αυτή τη βδομάδα δεν την αντέχω”.
***
Ο κύριος Κ.προτιμούσε τη πόλη Β από την πόλη Α.
“Στην πόλη Α”, έλεγε, “μ’αγαπούν, στην πόλη Β όμως, μου φέρονται φιλικά. Στην πόλη Α ήθελαν να μου φανούν χρήσιμοι, στην πόλη Β όμως με χρειάζονταν. Στην πόλη Α μου έκαναν τραπέζια, όμως στην πόλη Β με καλούσαν στην κουζίνα”.
***
‘Ενας άνθρωπος, που είχε καιρό να δει τον κύριο Κ., τον χαιρέτισε λέγοντας:
“Δεν αλλάξατε καθόλου”
“Αχ!” έκανε ο κύριος Κ. και χλώμιασε.
***
-Αποσπάσματα από τις “Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ”, που ξεκίνησε να γράφει ο Μπρέχτ το 1927.-
Discover more from socialpolicy.gr
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
