Michael Holquist
…Ακόμα μια παθολογία της γλώσσας είναι ο “επίσημος λόγος” που στην αμιγέστερη μορφή του συναντά μια ουτοπική γλώσσα τόσο αυταρχική, ώστε κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει εκτός της ζώνης της.
Ο επίσημος λόγος στην πιο ακραία του μορφή αντιστέκεται στην επικοινωνία: όλοι είναι υποχρεωμένοι να μιλούν την ίδια γλώσσα (επικρατεί απόλυτα ο εξωτερικός λόγος).
Πρόκειται για την συλλογική εκδοχή εκείνης της αινιγματικής αδυναμίας που ονομάζεται αυτισμός, τα θύματα τις οποίας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με άλλου, επειδή (προφανώς ) δεν έχουν επίγνωση αυτών¨ ή, με άλλα λόγια, το άτομο εξαντλεί το χώρο της κοινωνίας ( επικρατεί απόλυτα ο εσωτερικός λόγος) Ο επίσημος λόγος συνιστά τον αυτισμό των Μαζών.
Αυτό σημαίνει ότι οι ακραίες εκδοχές του επίσημου λόγου μοιάζουν με τον αυτισμό, καθόσον είναι ολοκληρωτικές και δεν αναγνωρίζουν την ετερότητα: απεχθάνονται την διαφορά και αναζητούν τον μοναδικό, συλλογικό εαυτό.
Γι΄ αυτόν τον λόγο, οι ολοκληρωτικές κοινωνίες επιζητούν την επιστροφή σε μια μορφή αρχέγονης κοινωνικότητας (Gemeinschaft ).
Οι ακραίες εκδοχές του επίσημου λόγου είναι ολοκληρωτικές στο βαθμό ακριβώς που δεν τοποθετούν άλλους εαυτούς πάνω από εκείνον που οι ίδιες ορίζουν ως κανονιστικό. Σ΄ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, η γλώσσα θέλει να αποστραγγίξει όλη την ατομικότητα από την προσωπική αντωνυμία του πρώτου προσώπου. Η παθολογία παρέχει παραδείγματα υπέρ-καθορισμένου εσωτερικού λόγου¨ η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων υπέρ-επένδυσης στον εξωτερικό λόγο που καταλήγουν στην απόλυτη γλώσσα των ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Οι επίσημες γλώσσες, ακόμα και όσες δεν είναι ολοκληρωτικού χαρακτήρα λειτουργούν ως μεταμφιέσεις για πολλά και διαφορετικά είδη ιδεολογιών, αλλά όλες προκρίνουν την ενικότητα: όσο ισχυρότερη είναι η ιδεολογία, τόσο πιο ολοκληρωτικού χαρακτήρα (μονολεκτικές) θα είναι οι αξιώσεις της γλώσσας της.
Ακραίες εκδοχές μιας τέτοιας γλώσσας θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τα θρησκευτικά συστήματα και ορισμένες οραματικές μορφές διακυβέρνησης που αποβλέπουν σε μια επαναφορά στην κατάσταση πριν από την Πτώση, όπου οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες.
Η ομιλία παραμερίζεται επειδή – στο καθεστώς που τέτοιες ιδεολογίες επιθυμούν να εγγυηθούν- δεν είναι απαραίτητη καμία μεσολάβηση αφού καθενός η σκέψη συντονίζεται με την σκέψη των όλων άλλων. Δεν υφίσταται διαφορά ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία…
Απόσπασμα από το βιβλίο — Διαλογικότητα, Ο Μπαχτίν και ο κόσμος του
______
Πηγή: kerentzis.blogspot.gr
Ενδιαφέρον