Πέτρα, ψαλίδι…χαρτί

Της Ελένης Τομπέα

Από τι υλικό να’ναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι… Πρόσταγμα των καιρών και μέγα επιδίωξη, τα άκρα. Άσπρο-μαύρο, μέρα-νύχτα, χαρτί-ψαλίδι.  Ανθρώπους χαρτιά και ανθρώπους ψαλίδια παράγουν οι σημερινές κοινωνίες, φτιαγμένοι μονάχα για ένα παιχνίδι μη παιδικής αφέλειας.

Οι μηχανές πρώτα παράγουν τα χαρτιά. 

Άσπρα, κάτασπρα..για να μπορούν να γράφουν πάνω τους με το πιο ανεξίτηλο μελάνι και ύστερα να τους κατηγορούν για τις δικές τους μουτζούρες. Χαρτιά εύκολα προς τσαλάκωση, εύκολα για σκίσιμο αν αυτό παραστεί δική τους ανάγκη. Άνθρωποι χωρίς αιχμηρές άκρες, δίχως μέλη να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία άμυνας σε μια επίθεση. Χαρτιά περιτυλίγματος που διπλώνονται γύρω απο κάθετι που τους “προσφέρεται”, σε μια μοναδική στιγμή αυταπάτης πως μπορούν έτσι να μαλακώσουν και τα πιο αιχμηρά βέλη, και τις πιο σκληρές πέτρες τιμωρίας.

Και είναι και τα ψαλίδια.

Γεννημένοι να κόβουν τη ζωή στα μέτρα τους. Κάθε ψαλιδιά και μια αδικία, κάθε βήμα και λίγο παραπάνω αίμα..των άλλων. Ποιος να αντισταθεί στις δικές τους λεπίδες, όταν το μόνο που επιιθυμεί η κοινωνία είναι πιο πολύ χαρτί…Κι’άλλο χαρτί! Περισσότερο χαρτί! Χαρτί για κόψιμο, κάτω από τις “λαμπερές” τους επιφάνειες, που δεν παραπονιέται. Που πείστηκε στο λόγο το δικό τους “το χαρτί πρέπει να αναλώνεται” και πρόθυμο προσφέρεται προς ανάλωση μέχρι παραμορφώσεως.

Και τεμαχίζονται τα χαρτιά… μικραίνουν όλο και περισσότερο οι άσπρες επιφάνεις τους, έως ότου οι άνθρωποι μολύβια αρχίσουν να γράφουν!

Ένας δυνατός γραφίτης μοιάζει να’ναι  ο χαμένος κρίκος της κοινωνικής αλυσίδας. Αυτός που θα γράψει με μεγάλα και κεφαλαία γράμματα τους νέους κανόνες του παιχνιδιού. Μα δεν γράφεται ένα παιχνίδι από την αρχή εύκολα. Πρώτα μικρές λέξεις…Ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία..Και ύστερα τα χαρτιά θα πνίξουν τα ψαλίδια με τις καλογραμμένες σελίδες τους.

Είναι σοφός ο λαός όταν λέει “τους τύλιξα σε μια κόλλα χαρτί”.

socialpolicy.gr

Κράτα το