Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά˙ έρχονται με αυτοκίνηταπου βροντολογούν για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ραντισμένα με πετρόλαδο. Και στέκονται σιωπηλοίνα παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουν μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ’ ένα λάκκο και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ’ ένα σάπιο πολτό˙ και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία˙ και μεσ’ στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο.” […]
[…] “Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.”[…]
Αποσπάσματα από “Τα Σταφύλια της Οργής” (1939) του John Steinbeck
*Το μυθιστόρημα του Τζόν Στάινμπεκ δημοσιεύτηκε το 1939. Ο ίδιος ο συγγραφέας τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ το 1940 και το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962. Το βιβλίο εξελίσεται κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης (οικονομικού κραχ) και επικεντρώνεται σε μια φτωχή οικογένεια κολίγων που οδηγείται μακριά από το σπίτι της, την Οκλαχόμα, λόγω της ξηρασίας, της οικονομικής δυσπραγίας και των αλλαγών στην οικονομική και γεωργική βιομηχανία. Πρόκειται για θύματα ενός αδίστακτου συστήματος της αγροτικής οικονομίας, όπως και αμέτρητων άλλων μικρής κλίμακας αγροτών, που στερήθηκαν τη γη τους που κατήχαν για πολλές γενεές.
socialpolicy.gr
Discover more from socialpolicy.gr
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
